حقوق بشر حقوق ذاتی و فطری همه انسان ها ، بدون تمایز از نظر نژاد ، رنگ ، جنسیت ، زبان ، دین ، عقاید سیاسی یا عقاید دیگر ، خاستگاه ملی یا اجتماعی ، دارایی ، موقعیت خانوادگی یا موفعیت های دیگر است . تمامی حقوق بشر ، اعم از حقوق مدنی و سیاسی ، مانند حق زندگی کردن، مساوات دربرابرقانون و آزادی بیان ، حقوق اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی ، مانند حق کارکردن ، امنیت اجتماعی وآموزش ، یا حقوق دسته جمعی مانند حقوق توسعه وحق تعیین سرنوشت، تقسیم نشدنی ، مرتبط با هم و لازم و ملزوم یکدیگر هستند .
حقوق بشر اساسی‌ترین و ابتدایی‌ترین حقوقی است که هر فرد به طور ذاتی، فطری و به صرف انسان بودن از آن بهره‌مند می‌شود، این تعریف ساده عواقب و بازتاب اجتماعی و سیاسی مهمی را برای مردم و حکومت‌ها به دنبال دارد. مطابق اعلامیه جهانی حقوق بشر و سایر اسناد بین‌المللی این حقوق ویژگی‌هایی همچون جهان شمول بودن، سلب ناشدنی، انتقال ناپذیری، تفکیک‌ناپذیری، عدم تبعیض و برابری طلبی، به هم پیوستگی و در هم تنیدگی را دارا است.
اصطلاح « حقوق بشر »، (human riqhts) ،نسبتا جدید است و فقط پس از جنگ جهانی دوم وتاسیس سازمان ملل متحد در سال ۱۹۴۵ وارد محاورات روزمره شده است. این عبارت جایگزین اصطلاح «حقوق طبیعی » و «حقوق انسان » گردیده که قدمتی بیشتر دارند.
برخی حقوق بشر را ادبیاتی رمانتیک، امری انتزاعی و گزاره‌هایی اخلاقی می‌پندارند حال آنکه اندیشه حقوق بشری نه در فضایی رمانتیک که با مشاهده نقض فجیع حقوق انسان‌ها در خلال دو جنگ جهانی قرن بیستم و جنایات گوناگونی که در آنها رخ داد، شکل گرفته است. .از سال ۱۹۴۵ که سازمان ملل متحد پس از جنگ جهانی دوم تاسیس شد و منشور ملل متحد اهداف و نقش هر یک از ارکان آن را تعیین کرد، به ساز و کارهای جهانی برای تضمین هرچه بیشتر حقوق بشر و آزادی‌های اساسی و صلح و امنیت بین‌المللی اندیشیده شد تا حقوق بشر امری انتزاعی نباشد و به عینیت برسد و از پند‌هایی اخلاقی به قوانین بین‌المللی که واجد ضمانت اجرا هستند تبدیل شود.