یادداشتی از : محسن کدیور
هیأت حاکمه جمهوری اسلامی با «کوررنگی ایدئولوژیک» به امور می‌نگرد. نظام به حدی از انجام اصلاحات جلوگیری کرده که مطالبات مردم تبدیل به سیلی بنیان‌کن شده که سد جمهوری اسلامی را در هم فروخواهد ریخت.
اظهارات بی‌پایه و جاهلانه پخش شده از تلویزیون حکومتی در حقیقت زمینه‌سازی برای به اشد مجازات رسانیدن برخی دستگیرشدگان اعتراضات اخیر برای ارعاب مردم ناراضی است.
وی هم حکم قضائی صادر کرد، هم آن را بر متهمان بی‌دفاع تطبیق کرد. منبع حکم قضائی وی هم یک آیه قران بود که توسط وی به غلط ترجمه و نادرست تفسیر شد.
این روش دقیقا روش داعش است. با چنین روش ساده‌اندیشانه‌ای قرآن و سنت تبدیل به ابزاری برای خشونت و اعدام می‌شود.
ماده ۲۷۹ قانون مجازات اسلامی»: “محاربه عبارت از کشيدن سلاح به قصد جان، مال يا ناموس مردم يا ارعاب آنها است، به نحوي که موجب ناامني در محيط گردد.” در این قانون خبری از تفسیرهای من درآوردی “زجرکش کردن” و “تبعید به کشتی قراضه وسط دریا” نیست!
کسی که همه تظاهرکنندگان دستگیرشده (۱. ولو کسانی که جز اعتراض به ازدیاد قیمت بنزین و سیاست‌های نظام کاری نکرده باشند، یا ۲. از سر خشم تخریب کرده باشند، یا ۳. مسلحانه مرتکب قتل شده باشند) را یک‌کاسه محارب اعلام کرده تفسیری نادرست، جاهلانه و خطرناک کرده است.
گروه اول که اکثریت قریب به اتفاق تظاهرکنندگان باشند هیچ جرمی مرتکب نشده‌اند. گروه دوم تخلف کرده‌اند، اما قطعا محارب نیستند. گروه سوم مشمول حکم قانونی محارب می شوند.
فرض کنید برای نسق کشیدن از مردم بخواهند ده درصد، یا حتی یک درصد آنها یعنی هفتاد نفر را به عنوان محارب اعدام کنند، ببینید چه فاجعه حقوق بشری رخ می‌دهد.
قرآن کتاب قانون نیست، کتاب هدایت است. ذکر برخی مجازات‌ها در قرآن از قبیل محارب و سارق از باب مثال و متناسب با شرایط زمانی مکانی عصر نزول بوده و یقینا حکم دائمی دینی محسوب نمی‌شود.
رضا شاه اگر در تمرکزگرایی، مدرنیته آمرانه و حکومت سکولار در ایران معاصر پیشگام بوده، اما در حوزه دموکراسی پرونده ای بسیار منفی و تاریک دارد. شعار “رضا شاه روحت شاد” واکنشی کور و احساسی در برابر استبداد مطلقه دینی و زیاده‌خواهی روحانی‌سالارانه است.
آقازادگی روشی موجه برای اصلاح امور کشور نیست، چه رضا آقازاده خاندان پهلوی، چه حسن آقازاده خاندان خمینی، و چه مجتبی آقازاده رهبر فعلی جمهوری اسلامی. افراد باید شخصا دانش، تدبیر و تجربه ملموسی در اداره کشور داشته باشند.
